پروفایل اشتراکی jazzaab

نویسنده و منبع | تاریخ انتشار: Sat, 07 Jul 2018 06:44:00 +0000

تزیین گلدان با سنگ های کوچک + آموزش

تا بـه حال بـه این فکر کرده اید کـه سنگ ریزه ها ممکن هست به چه کارتان بیـاید؟ درون این خودآموز بـه شما یـاد مـی دهیم با سنگ های کوچک، تزیین سطل پلاستیکی گلدون گلدانی بسیـار زیبا درست کنید. تزیین سطل پلاستیکی گلدون تنـها مشکل این گلدان وزن نسبتا زیـادی هست که بعد از چسباندن سنگ ها و ریختن دوغاب پیدا مـی کند.

با سنگ های کوچک، گلدانی بسیـار زیبا درست کنید

وسایل لازم به منظور تزیین گلدان:
• گلدان محکم پلاستیکی یـا سطل فلزی سبک و مقاوم
• چسب کاشی
• کاردک
• ابر

نحوه تزیین گلدان با سنگ :

سطح سطل را با کاردک آغشته بـه چسب کاشی کنید و بعد سنگ های کوچک را روی آن بچسبانید

با کاردک سطح سطل را آغشته بـه چسب کاشی کنید. تزیین سطل پلاستیکی گلدون به منظور تهیـه چسب کاشی مـی توانید بـه مغازه های ابزار فروشی مراجعه کنید. سپس سنگ های کوچک را دانـه دانـه روی سطل بچینید.

بعد از خشک شدن سنگ ها روی سطح کار دوغاب بریزید

به سنگ ها زمان بدهید که تا کاملا روی سطل جا بگیرند و محکم شوند، ممکن هست یک روز طول بکشد که تا چسب کاملا خشک شود. وقتی از سفت شدن سنگ ها روی گلدان مطمئن شدید، نوبت بـه مرحله دوغاب ریختن مـیرسد. تهیـه دوغاب درون منزل کمـی دشوار مـی باشد، اما خودم، چسب کاشی را با کمـی آب مخلوط  و به عنوان دوغاب استفاده کردم و نتیجه دقیقا یکسان شد.

دردسر و زمان صرف شده به منظور درست این نوع دوغاب نیز کمتر مـی باشد. دقت کنید بـه قدری آب درون چسب کاشی بریزید کـه نـه شل باشد نـه سفت، وقتی آب را درون چسب ریختید آنرا خوب هم بزنید و روی سطح گلدانتان بریزید. وقتی دوغاب کاملا خشک شد، با یک ابر خیس روی سنگ ها بکشید که تا تمـیز شوند.

مـی توانید به منظور تزیین گلدان هایتان از سنگ های شیشـه ای، تیله و کاشی های خرد شده استفاده کنید

شما مـی توانید به منظور تزیین گلدان هایتان از سنگ های شیشـه ای، تیله  و کاشی های خرد شده نیز استفاده کنید.

منبع : تزیین سطل پلاستیکی گلدون berdook.com

نویسنده و منبع | تاریخ انتشار: Sun, 08 Jul 2018 06:14:00 +0000

نویسنده و منبع | تاریخ انتشار: Sun, 08 Jul 2018 06:14:00 +0000

آموزش نقاشی خروس تاج دار

سلام بـه دوستان هنرمند و کوشا. اموزش نقاشی کشیدن تاج امروز قصد دارم به منظور شما یک خروس تپل و زیبا را آموزش بدهم. اموزش نقاشی کشیدن تاج بعد اگر از موضوع این نقاشی خوشتان مـی آید با ما همراه شوید.

برای شروع کار و پیش طرح کافی هست یک دایره درون صفحه ای کـه مـی خواهید نقاشی کنید بکشید.

در قسمت بالای دایره کـه محل قرار گیری سر خروس است، اموزش نقاشی کشیدن تاج یک دایره ی دیگر بـه عنوان چشم بکشید. همانند تصویر خطوط منحنی و ظریفی را به منظور نوک خروس تمرین کنید و بکشید.
خروس تاج دار

در این مرحله دو قسمتی کـه به خروس زیبایی مـی دهد را مـی کشیم. ابتدا تاج او را کـه شبیـه بـه تاج پادشاهی هست بر سر او مـی گذاریم. مـی بینید کـه چقدر ساده مـی توانید آن را بکشید و از کشیدن آن لذت ببرید. و حالا قسمت زیر نوک او را مـی کشیم. این قسمت شبیـه بـه یک قلب است.

پرهایی کـه به یک شنل شبیـه مـی باشد و بر روی شونـه های خروسمان افتاده هست را بـه وسیله ی خطوط زیگزاگ یـا هفت و هشت بکشید.

پرهای روی ی خروس را نیز همانند پرهای گردن، اما با فواصل کمتر بکشید. و اما بال یـا دست خروسمان را همانند تصویر زیر رسم کنید.

در انتهای پرهای جلوی بدن پرهای ظریفی را به منظور قسمت بالای پاهای خروس آماده کنید. که تا پاهایش بتواند درون زیر آن قرار گیرد. پاهای خروس نیز بسیـار ساده است. انگشتانش را مـی توانید با ظرافت و دقت رسم کنید.

مرحله آخر دم پنج پری هست که یکی دیگر از جلوه های زیبایی خروس مـی باشد. بعد از کشیدن آن مـی توانید جزئیـاتی کـه دوست دارید را بـه آن اضافه و رنگ آمـیزی کنید.

نویسنده و منبع | تاریخ انتشار: Fri, 06 Jul 2018 23:35:00 +0000

نویسنده و منبع | تاریخ انتشار: Sat, 07 Jul 2018 06:44:00 +0000

• جذاب
• دیدنی
• دنیـای مد
• مطالب طنز
• سلامت
• عکس
• بیوگرافی هنرمندان
• عجایب
• گوناگون

نویسنده و منبع | تاریخ انتشار: Thu, 19 Jul 2018 19:02:00 +0000

• جذاب
• دیدنی
• دنیـای مد
• مطالب طنز
• سلامت
• عکس
• بیوگرافی هنرمندان
• عجایب
• گوناگون

نویسنده و منبع | تاریخ انتشار: Thu, 19 Jul 2018 12:07:00 +0000

سلامـی با عطر و طعم و گرمای یک فنجان قهوه داغ درون این شب سرد زمستانی, تقدیم بـه شما دوستان هم محله ای.
امشب با قسمت دوم خاطرات و تجربیـاتم درون خدمت شما هستم…
سراپا خیس بودم و تمام بدنم از شدت ترس و سرما و شاید هم شرمندگی بخاطر دعوایی کـه در مدرسه بـه راه انداخته بودم مـیلرزید.
معلم مرا روی یک صندلی نشاند و یک لیوان چای گرم دستم داد و گفت: انشا درباره محله ما همـینجا منتظر باش, بـه مادرت تلفن کردم و بهش گفتم سریع بیـاد ببردت خونـه.
از خانـه ما که تا مدرسه راه زیـادی نبود. انشا درباره محله ما پیـاده با قدم های معمولی مـیشد ظرف ۲ یـا ۳ دقیقه این راه را پیمود. انشا درباره محله ما مادرم با عجله خودش را بـه مدرسه رساند و بعد از کمـی صحبت با آقا معلم با هم بـه خانـه رفتیم.
ظهر کـه پدرم از سر کار بـه خانـه آمد, مادرم ماجرا را برایش شرح داد. هرگز شدت عصبانیتش را بعد از شنیدن حرف های مادرم فراموش نمـیکنم!.
فردای آن روز پدر و مادرم بـه مدرسه ام رفتند و با وجود مخالفت ها و توضیح و اسرار های مدیر مدرسه و آقا معلم درخواست انتقالم را بـه یکی از مدارس عادی د. بـه خوبی یـادم هست کـه بعد از امتحانات ثلث اول بـه مدرسه عادی منتقل شدم.
اوایل بـه قدری از این انتقال خوشحال بودم کـه در پوست خودم نمـیگنجیدم!. خوشحال از این کـه مـیتوانستم مثل بقیـه های همسایـه درون یک مدرسه درس بخوانم و به خیـال خودم مثل آنـها بشوم!. خوشحال از این کـه دیگر نـه کتکی درون انتظارم بود و نـه صدای بلندی!.
خوشحال از این کـه دیگر نـه لیلی حوزکی بود و نـه حوز پر از آب و یخ وسط آن!.
خوشحال از تنـها نبودن, موقع رفتن بـه مدرسه و برگشتن بـه خانـه!!!
ولی افسوس کـه این خوشحالی ها, کم کم درون مقابل مشکلاتی کـه سر راهم قرار گرفت و مثل پرستویی کـه در چنگال شاهین اسیر شود رنجم داد و شکنجه ام کرد, مشکلاتی کـه فراتر از توان یک بچه ۹ ساله بود, کم کم رنگ باخت!.
چند روز کـه از تحصیلم درون مدرسه عادی گذشت, کم کم متوجه شدم کـه توان درک مطالبی را کـه معلم موقع تدریس درس ریـاضی سر کلاس بیـان مـیکند ندارم. بـه علاوه: کتاب ها و دفتر هایم بیش از حد بزرگ بودند و موجب مزاحمت به منظور دوستانی مـیشدند کـه با هم روی یک نیمکت مـینشستیم. مدیر مدرسه به منظور رفع این مشکل یک نیمکت جدید بـه کلاسمان آورد و تنـها روی آن نیمکت جایم داد. از آن بعد مجبور شدم تنـها بر روی یک نیمکت نشسته و به معلم گوش کنم!. اگری درون اینجا پستم را بخواند کـه از نزدیک با من تعامل داشته و روحیـاتم را بشناسد, مـیتواند بفهمد کـه این اتفاق که تا چه اندازه به منظور من کـه همـیشـه از تنـهایی گریزانم درد نااراحت کننده بود!…
تنـهایی چیزیست کـه همـیشـه از آن گریزان بوده ام!. درون بچگی از تنـهایی مـیگریختم بـه این دلیل کـه موجب ترس و وحشتم مـیشد, امروز هم کـه بزرگ شده ام باز از تنـهایی گریزانم بـه این دلیل کـه به شدت غمگینم مـیکند و موجب دلتنگیم مـیشود.
به این ترتیب همان طوری کـه تابستان ها سراسر طول روز را بـه امـید آمدن شب مـیگذراندم که تا از تنـهایی نجات پیدا کنم, درون کلاس هم سراسر زمان تدریس معلم را بـه امـید آمدن زنگ تفریح مـیگذراندم کـه بتوانم باز دست درون دست دوستانم قدم ب و با آنـها حرف ب و حرف هایشان را گوش کنم.
چند هفته ای بـه این منوال گذشت که تا این کـه یک روز احساس کردم دیگر تحمل این وضع برایم امکان پذیر نیست. اتفاقا همان روز آقا معلم مـهربانی کـه تدریس نابینایـان را درون مدرسه خاص بـه عهده داشت بـه مدرسه ما آمده بود که تا از حال و وضعم جویـا شود. وقتی بـه دنبالم آمدند و مرا بـه دفتر پیش معلم قدیمـیم بردند, بغضی کـه چند هفته بود بـه زحمت درون گلویم خفه اش کرده بودم سر باز کرد و اشک هایم آرام از گوشـه چشمم سرازیر شدند…
آقا معلم دلیل ناراحتیم را پرسید. با صداقت کودکانـه ای کـه هنوز هم آثارش درون وجودم هست, حقیقت را برایش بازگو کردم.
از روی صندلی بلند شد, دستم را درون دستش گرفت و از خانم معاون خواهش کرد کـه از معلم بخواهد چند دقیقه از وقت کلاس را درون اختیـار ما بگذارد. دست درون دست آقا معلم وارد کلاسمان شدم, بچه ها بـه احترام همراهم از جا بلند شدند. او نگاهی بـه کلاس و نیمکت ها انداخت. سپس آرام بـه خانم معاون گفت: درسته کـه اگر سه نفر روی این نیمکتا بشینن, کتابای م مزاحم دو نفر دیگه مـیشـه. ولی اگر دو نفر باشن دیگه این مشکل پیش نمـیاد. معاون با تردید و لکنت گفت: حرف شما درسته ولی آخه …
با وجود بچگی مـیتوانستم بـه خوبی بفهمم کـه ادامـه حرفش چیست. او مـیخواست بگوید: آخهی حاضر نیست با فروغ تنـها روی یـه نیمکت بشینـه …
آقا معلم هم بـه خوبی مـیتوانست ادامـه این حرف را حدس بزند. درست هست که درون آن لحظه نمـیتوانستم چهره اش را ببینم, ولی بـه خوبی توانستم ناراحتی را درون صدایش حس کنم!.
رو بـه هم کلاسی هایم کرد و با صدایی کـه از شدت ناراحتی کمـی مـیلرزید گفت:
بچه ها؟ی بین شما هست کـه حاضر باشـه با من بدون نفر سوم روی یـه نیمکت بشینـه؟
اطمـینان صد درون صد داشتم کـه هیچ به منظور نشستن درون کنارم داوطلب نخواهد شد.
در مـیان حیرت و نا باوری, شنیدم کـه خانم معاون تعداد دست های بالا گرفته شده را شمرد. ۱۰ نفر بودند. بیشتر از شاگرد ظعیف های کلاس کـه همـیشـه منتظر یک شاگرد قوی بودند کـه در درس ها بـه آنـها کمک کند. اینجا بود کـه زندگی اولین درس خودش را بـه من دیکته کرد:
انسان ها اغلب, جایی هستند کـه منافعشان ایجاب مـیکند!…
به این ترتیب, با کمک آقا معلم از تنـها نشستن درون سر کلاس ها معاف شدم و این خود موجب شد بهبود قابل توجهی درون وضعیت درس هایم حاصل شود.
وقتی امتحانات ثلث دوم شروع شد, اضطراب و مشکلاتم چند برابر شد. دیگر اینجای نبود کـه با خط بریل آشنایی داشته باشد. به منظور این کـه بتوانم امتحان بدهم, بایدی پیدا مـیشد کـه از روی سؤال ها برایم بخواند و جواب هایم را بنویسد.
دوستان عزیز هم محله ای؟ شما مـیدانید کـه اگر کودک نابینایی بخواهد درون مدرسه عادی درس بخواند نیـازمند بـه داشتن دبیر رابط مـیشود و من درون اولین سال ورودم بـه مدرسه عادی از داشتن دبیر رابط محروم بودم. درون سال های بعد هم کـه همان معلم دلسوز قبول کرد دبیر رابطم درون مدارس عادی باشد, بـه دلیل حجم بالای کار بـه خوبی نمـیتوانست بـه من رسیدگی کند و بیشتر مشکلاتم بـه همان صورت اول, باقی ماندند.
به خوبی یـادم مانده کـه موقع امتحانات ثلث دوم و سوم پیدا ی کـه برای امتحان کمکم کند که تا چه اندازه موجبات زحمت مسئولین مدرسه را فراهم کرد.
بالاخره بـه هر ترتیبی بود سال سوم ابتدایی را بـه پایـان رساندم و وقتی تابستان شروع شد, مثل سال های قبل با خانواده ام بـه روستا و خانـه پدر بزرگ رفتم.
هر روز صبح زود همراه پدر و مادرم بـه مزرعه مـیرفتم. آنـها مشغول کار مـیشدند و من بـه حال خودم رها مـیشدم. محارت سواری را بـه خوبی از پدرم آموخته بودم و این موجب مـیشد کـه روز ها نسبت بـه قبل کمتر احساس ملال و تنـهایی کنم.
یک روز سوار مارال نیلی مشغول تاخت و تاز و خنده و بازی بودم کـه به یک باره فکری بـه سرم افتاد:
چه لذتی مـیده اگر بتونم دهنـه رو رها کنم و بدون این کـه به چیزی دست ب, روی دو پا موقع حرکت اسب روی رکاب بایستم!. همـیشـه شنیده بودم کـه دایی کوچکم به منظور خود نمایی و هم لذت این کار را انجام مـیدهد و با خودم فکر کردم چرا خودم را از این لذت محروم کنم؟
این کار را انجام دادم و در کمال تعجب متوجه شدم کـه به خوبی از بعد انجامش بر مـیآیم. از این موفقیت از شادی سرمست شده بودم و سر از پا نمـیشناختم. ۱ بار دیگر هم این کار را انجام دادم و این بار از شادی دلم مـیخواست به منظور خودم کف ب و خودم را تحسین کنم. ولی به منظور بار سوم کـه تلاش کردم این کار را انجام دهم, عموی بزرگم از دور متوجهم شد و دوان دوان بـه سمطم آمد و با نـهایت خشونت و عصبانیت گفت:
مگه تو عقل تو سرت نیست بچه؟ من کـه یـه مرد بزرگ و سالمم انجام این کار برام خطرناکه, چه برسه بـه تو. یک بار دیگه ببینم این حرکتو انجام دادی اسبو ازت مـیگیرم!…
این کـه تا چه اندازه از این سرزنش خشم آلود عمو ناراحت و هم عصبانی شدم اصلا برایم قابل وصف نیست. بچه ای لج باز و خود رأی و در عین حال رنج کشیده بودم کـه حاضر نبودم از هیچ بغیر از پدرم و پدر بزرگم حرف تند بشنوم. بـه همـین خاطر باز آن حس انتقام جویی بـه سراغم آمد و ادب و احترام بـه بزرگتر را فراموش کردم و گفتم: عمو جان؟ خودم پدر دارم و تا پدرم هست تو حق نداری تو کارام دخالت کنی!. از جیب بغل خورجین زین اسب یک جعبه کبریت بیرون آوردم و گفتم: نگاه کن عمو!. نگاه کن, اگر یک بار دیگه دعوام کنی یـه چوب کبریت از این جعبه بیرون مـیارم و بعد از روشن ش مـیفرستم بـه مـهمونی مزرعه گندمت…
در آن لحظه احساس مـیکردم, بیشتر از آن درون زندگی رنج کشیده ام کـه اجازه بدهمـی بـه این راحتی ها اندک خوشی و تفریحم را خراب کند. بـه همـین خاطر بود کـه در حضور عموی بزرگم, چنین بی ادبانـه رفتار کردم.
حرف هایم کـه تمام شد با پا محکم بـه پحلوی اسب زدم و مارال شروع بـه دویدن بـه سمطی کرد کـه برای من کاملا نا معلوم بود. حتی زحمت این را بـه خودم ندادم کـه اسب را آرام کنم یـا دست کم سعی کنم بفهمم بـه کدام طرف مـیبردم.
وقتی خشمم کمـی فرو نشست و به خودم آمدم, متوجه شدم کـه نسیم خنکی بـه صورتم مـیخورد. نسیمـی کـه بوی مخصوص رودخانـه را با خودش مـیآورد. کنار رودخانـه پایین دست مزرعه پدرم بودم! …

مادرم بار ها و بار ها گفته بود کـه به هیچ وجه نباید تنـها بـه کنار رودخانـه بروم. دلیلش را پرسیده بودم و او درون جواب پرسشم فقط گفته بود: چون خیلی خطرناکه. ولی چرا خطرناک بود؟ این چیزی بود کـه نمـیدانستم. بـه همـین خاطر یک روز از برادرم پرسیدم: رودخانـه و کنار آن برایم چه خطری مـیتواند داشته باشد؟
جوابش کاملا واضح و بی ابهام بود: اولا: اونجا مار سمـی زیـاد هست. دوما: تو نمـیتونی ببینی کـه دقیقا چه موقع بـه لبرودخونـه نزدیک مـیشی و اونجا پوشیده شده از چمن ها و سبزه های خیلی لغزنده. اگر تصادفی لیز بخوری بدون شک پرتاب مـیشی توی آب و خفه شدنت حتمـی هست. درون ضمن: مردم روستای اون طرف حیوونایی مثل رو به منظور چرا کنار آب مـیبندن و اگر تصادفا بـه یکیشون نزدیک بشی, چون نمـیبینیشون کـه از دستشون فرار کنی, احتمال این کـه بهت آسیب بزنن زیـاده. مفهوم شد بچه کوچولو؟
مفهوم بود! کاملا مفهوم بود. بـه همـین خاطر وقتی نسیم خنک را روی صورتم احساس و بوی رودخانـه را استشمام کردم و در نـهایت وقتی صدای مرغ های ماهی خار و مرغ آبی های وحشی را شنیدم, به منظور لحظه ای ترس تمام وجودم را فرا گرفت. ولی بعد با خودم فکر کردم: که تا وقتی سوار اسب هستم هیچ کدام از این خطر ها تحدیدم نمـیکند. بـه علاوه: صدای ماشین بزرگ کمباین را کـه مشغول درو گندم های عموی کوچکم بود از دور شنیدم و با خودم گفتم: اگر اینجا گم شوم و نتوانم راهم را پیدا کنم, عمو حتما من را مـیبیند و نمـیگذارد کـه اینجا سرگردان بمانم…
اما بدبختانـه, درون مورد اول, کاملا اشتباه مـیکردم و مارال نیلی رنگ بـه سرعت مرا با خود بـه عمق خطر برد.
تا بتوانم بـه خودم بیـایم و بفهمم کجا هستم و به فکر چاره بیفتم اسب بـه داخل آب شیرجه زد و ناگزیر سوارش را هم با خود برد …
اسب وارد آب شد و شروع بـه شنا کرد, اما باز هم زیـاد نترسیدم و آرامشم را حفظ کردم. اگر مـیتوانستم همانطور خوب تعادلم را حفظ کنم بدون مشکل بـه آن طرف رودخانـه مـیرسیدم و از خطر مـیجستم. ولی اسب به منظور این کـه بتواند راحت تر شنا کند تکان شدیدی بـه خودش داد و چون من کوچکتر از آن بودم کـه بتوانم با وجود این تکان شدید باز هم تعادلم را حفظ کنم, بـه داخل آب افتادم! …
اطمـینان پیدا کردم کـه بیشتر از دو یـا نـهایتا سه دقیقه بـه آخر عمرم نمانده. با این حال رودخانـه پر بود از نی های بلندی کـه توانستم دست هایم را محکم بـه آنـها بگیرم و سرم را از زیر آب بیرون بیـاورم. ولی این وضع بیشتر از چند دقیقه نمـیتوانست دوام داشته باشد. بالاخره دست هایم خسته مـیشدند و آن وقت کار تمام بود!. ولی قبل از این کـه دست هایم کاملا خسته شوند و به ناچار, نی ها را رها کنم, دستی قوی و بزرگ را روی شانـه هایم احساس کردم و بعد صدای مـهربان عموی کوچکم را کـه گفت: خدا رو هزار بار شکر!. بعد ها فهمـیدم کـه از همان لحظه کـه اسب وارد حریم رودخانـه شده عمویم متوجه گردیده و به دنبالم آمده بود …
این اتفاق موجب شد کـه من اسب قشنگم را به منظور همـیشـه از دست بدهم!. پدرم از ترس این کـه اتفاق مشابهی برایم بیفتد بـه سرعت به منظور مارال قشنگم یک مشتری خوب پیدا کرد و اسب را بـه او فروخت!. این اولین بار بود کـه در زندگی, طعم از دست چیزی را کـه با تمام وجود دوست داشتم چشیدم!…
بقیـه دوران ابتدایی را خیلی یک نواخت گذراندم. تنـها چیزی کـه در ادامـه شرح این دوران لازم هست اینجا بنویسم این هست که درون شروع هر سال تحصیلی با مشکل فراهم نبودن کتاب مواجه مـیشدم و معمولا که تا اواخر آبان یـا اوایل آذر ماه مجبور بودم بدون کتاب بـه مدرسه بروم.
تا سال چهارم ابتدایی بخاطر کمک های بی دریغ مادر عزیزم, نبود کتاب درون ماه های اول سال مشکل زیـادی برایم ایجاد نمـیکرد. ولی درون اواخر این سال با بـه دنیـا آمدن های دو قلویم فاطمـه و زهرا, از کمک درسی مادر بـه کلی محروم شدم!.
نگهداری و مراقبت از دو نوزاد دو قلو بـه قدری سخت و وقت گیر بود کـه دیگر مادرم نتوانست وقتی به منظور کمک بـه من اختصاص دهد و به همـین دلیل سال پنجم ابتدایی برایم از سخت ترین سال های تحصیل پر مشقتم محسوب مـیشود!…
به هر حال دوران ابتدایی با تمام سختی ها و خوشی هایش تمام شد و من وارد دوران راهنمایی شدم. اکنون دیگر بـه مشکلات تحصیل درون مدارس عادی عادت کرده بودم و گاه گاهی از نعمت داشتن دبیر رابط هم برخوردار مـیشدم.
تنـها چیزی کـه در این دوران موجب آذار و اضطرابم شد یـادگیری حروف انگلیسی بـه خط بریل بود. معلم دوران ابتدایی کـه حالا دبیر رابطم محسوب مـیشد خیلی درون یـاد گیری حروف و اعداد انگلیسی بـه خط بریل بـه من کمک کرد ولی چون این کار خیلی دیر شروع شد زمـینـه ضعفم درون درس انگلیسی را از همان اول کار فراهم ساخت …
از جمله قشنگترین خاطراتم درون دوران راهنمایی هم کاری با جناب آقای سفری, یکی از مربیـان کودکان نابینا و نا شنوا بود. زمانی کـه با این مرد فعال, با گذشت, هنر مند و صاحب فکر آشنا شدم بـه تازگی از شـهر شیراز بـه شـهر کوچک ما آمده بود. قبل از آمدنش بـه اقلید, مدیریت مدرسه نابینایـان شوریده شیراز را بر عهده داشت, بـه همـین خاطر بـه خوبی با نابینایی و نابینایـان آشنا بود.
آقای سفری یک گروه سرود متشکل از نا شنوایـان و نابینایـان تشکیل داد. البته بهتر بگویم: یک گروه متشکل از ناشنوایـان و تنـها یک فرد نابینا. برنامـه این گروه بـه این صورت بود کـه فرد نابینا از روی دکلمـه ای کـه نوشته خود آقای سفری و عنوانش صدای خدا بود مـیخواند و نا شنوایـان با زبان اشاره آن دکلمـه را اجرا مـید. به منظور این کار بـه فرد نابینایی نیـاز بود کـه توان دکلمـه خوانی را داشته باشد و ایشان من را به منظور این برنامـه مناسب تشخیص دادند.
اسم گروهمان را گروه شیدا گذاشتیم و کار را شروع کردیم. اوایل فقط درون جشن های شـهر کوچک خودمان برنامـه اجرا مـیکردیم و برنامـه هم فقط یکی بود: دکلمـه صدای خدا. مضمون این دکلمـه درد دل یک فرد ناشنوا با خدا بود. یـادم هست اولین بار کـه در یک مراسم این برنامـه را اجرا کردیم بیشتر حاضرین متاثر شده بودند و حتی بعضی ها گریـه مـید.
آقای سفری از نتیجه کار خود راضی شد و به شور و شوق آمد. چند متن دیگر بـه قلم خودش نوشت و آن ها را به منظور تبدیل بـه بریل درون اختیـار من قرار داد و در ضمن, متن های جدید را به منظور اجرا بـه زبان اشاره تنظیم کرد و تمرین ها را شروع کردیم.
بعد ها تمام مدارس خاص استان فارس گروه ما را شناختند و مدام به منظور اجرای برنامـه درون مراسم ها بـه شـهر های مختلف دعوت مـیشدیم.
به قدری همراهی با این آقای بزرگوار درون این سفر ها برایم لذت بخش بود کـه قادر بـه وصفش نیستم.
در حال حاضر حدود ده سال از آن روز های شیرین مـیگذرد, ولی با این وجود دل تنگی من به منظور آن سفر ها, مصاحبت با آقای سفری و اجرای برنامـه با دوستان نا شنوا بـه قوت خود باقیست. بـه کمک این مرد دل سوز و فعال بود کـه من بـه استعداد خود درون دکلمـه خوانی و تا حدود کمـی درون نوشتن پی بردم.
بعد ها فهمـیدم کـه هدف اصلی سرپرست گروه ما از تمام این کار ها این بود کـه به دانش آموزان نا شنوایش که تا حدودی حرف زدن با زبان معمولی را بیـاموزد و دست کم یک نفر نابینا را با زبان اشاره و همچنین اشاره هایی کـه معمولا افراد کاملا سالم از نظر جسمـی, آنـها را درون تعاملات روزمره خود بـه کار مـیبرند آشنا سازد.
افسوس کـه نظیر این مربی درون شـهر های کوچک زیـاد پیدا نمـیشود و او هم سال های آخر خدمت خود را بـه دولت مـیگذراند و خیلی زود باز نشسته شد و رفت و با رفتنش تمام آن فعالیت های قشنگ, مفید و نشاطآور هم محو و نابود شدند! …
دوستان عزیزم؟ احساس مـیکنم کـه برای امشب که تا همـینجا کافیست. منتظر ادامـه خاطراتم درون پست های بعدی باشید.
تا درودی دیگر, بدرود.

نویسنده و منبع: فروغ | تاریخ انتشار: Fri, 04 Jan 2019 07:27:00 +0000

پرش بـه ناوبری پرش بـه جستجو